Laboratorio Invisibel

Comentario respecto ao texto de Jaques Ranciere The emancipated Spectator.

Estou de acordo con que as veces (moitas veces, senón a maioría) as artes contemporáneas digamos que insultan ao espectador. Pois o sitúan nunha inxenuidade innecesaria. Isto se desprende diretamente da proposta de Ranciere: pois xustamente tratando de evitar aquilo do que peca o arte; caen máis profundamente niso. É dicir; o arte trata de evitar a súa posición inaccesíbel, a súa condición de representación, aquilo que o mantén pechado en escena i subordinado aos aparatos que dispoñen del (tradicionalmente Igrexa, Estado…). Representar unha idea Católica, unha forma do Estado… que lle quedaba ao arte moderno e o contemporáneo? As revolucións do XIX, a chegada do marxismo, a crítica ao Estado, á Ideoloxía e á Superestructura, a procura do pobo e da súa emancipación… non tiña todo isto que ver cun novo xeito de expresar e manifestarse o arte? Efectivamente, o pensamento de Ranciere está moi ligado a estas circunstancias, e como vedes, estudia con atención os movementos sociais e revolucións obreiras.

Agora ben, houbo diferentes xeitos de considerar esta revolución que supón a caída do Estado moderno, e como sabemos, a definitiva consumación capitalista do Sistema, do Imperio, que se cadra, vai alén da situación do s.XIX industrial e fordista…

Ler o resto desta entrada »